Pasy kontuszowe były ważnym i malowniczym elementem polskiego męskiego ubioru narodowego w XVII i XVIII w.

Utkane z jedwabiu, lśniły złotem, zachwycały kunsztem wykonania i subtelnie dobraną kolorystyką. 

Były świadectwem bardzo wysokich umiejętności wykonujących je rzemieślników. 

Wydawało się, że odeszły w zapomnienie i można je oglądać tylko w muzealnych gablotach. 

Dzięki pasji Przemysława Zambrzyckiego, który wznowił działalność persjarni, po bez mała 200 latach przerwy, 

dziś na nowo możemy podziwiać ich piękno i mistrzostwo wykonania. 

Pasy okazały się być dla niego początkiem przygody z historycznymi tkaninami oraz

pretekstem do pokazania innych osiągnięć w tkackim rzemiośle.

"Zambrzyckie pasy kontuszowe - odrodzenie zapomnianego rzemiosła"
otwarcie wystawy 13.01.2017 r. godz. 17.00
wystawa trwa 14.01.2017 - 5.03.2017 r.

22.01.2017 r. godz. 16.00 - kuratorskie oprowadzanie po wystawie

Wykłady przy kawie:

31.01.2017 r. godz. 17.00 - Polski ubiór narodowy
- Rafał Bryła - historyk, kurator SCS-ZS

15.02.2017 godz. 17.00 - Pas kontuszowy - jako etniczny
wspólny mianownik w Europie Centralnej
- Przemysław Zambrzycki, kolekcjoner sztuki Wschodu

Wykładowi będzie towarzyszył pokaz wiązania pasa kontuszowego.

1.03.2017 godz. 17.00 - Pasy kontuszowe - ozdoba,
wyznacznik statusu społecznego czy manifestacja patriotyczna?
- Anna Lebet-Minakowska, kustosz w Muzeum Narodowym w Krakowie,
Kolekcja rzemiosła artystycznego Muzeum XX Czartoryskich

Opis wystawy:
Pasy kontuszowe były nieodzownym elementem męskiego ubioru narodowego. W swojej charakterystycznej formie powstały stosunkowo późno, bo w XVIII w. i wtedy osiągnęły największy szczyt popularności.

Utkane z jedwabiu, lśniły złotem, zachwycały kunsztem wykonania i subtelnie dobraną kolorystyką. Były świadectwem bardzo wysokich umiejętności wykonujących je rzemieślników.

Mimo, że dziś kojarzone głównie z ubiorem szlachty, to w przeszłości były elementem ubioru innych stanów.
Pasy w Polsce były znane już w 1 poł. XVI w., by w XVII w. stać się bardzo popularnym elementem szlacheckiego stroju.

Importowano je ze Wschodu z Indii, Persji i Turcji, dopiero od około 1740 r. rozpoczęto ich produkcję na wschodnich rubieżach Rzeczypospolitej. Wytwarzano je w manufakturach zwanych persjarniami.

Tkactwem trudnili się Ormianie, którymi opiekowali się magnaci.

Najbardziej znane persjarnie działały w Słucku, Grodnie, Kobyłkach i Lipkowie (Warszawa). Pasy powstawały też w Krakowie i Gdańsku.
Po niemal dwóch wiekach pasja Przemysława Zambrzyckiego umożliwiła odrodzenie polskiego pasa kontuszowego.

Inspiracją były pasy wykonane w słuckiej persjarni. Wytwarzane obecnie pasy nie są kopią zachowanych oryginałów a współczesnymi pasami utkanymi w konwencji pasów polskich.

Zambrzyckie pasy mienią się pięknie dobranymi kolorami, skrzą srebrną i złotą nitką, czarują, mamią, kuszą, przypominają o naszej historii i tradycji.
Pasja Przemysława Zambrzyckiego nie ogranicza się tylko do pasów, ten pasjonat historycznych tkanin, postanowił odtworzyć makaty buczackie - kolejny przykład kunsztu tkackiego rzemiosła.

Utkane przez Zambrzyckiego buczacze odtwarzają zwielokrotniony motyw pasów kontuszowych ze świetnie dobraną kolorystyką.

Jego zapał i wytrwałość w dążeniu pozwala na powrót historycznym polskim tkaninom zagościć w naszych domach.

Piękno pasów zambrzyckich i makat wzbudza zachwyt i podziw. Tkaniny te mogą być oryginalną ozdobą ubioru i niebanalną dekoracją w polskim wnętrzu.

Polska Szlachta Dzisiejszego Czasu